Zaterdag. We zijn een week onderweg. Het lijkt wel veel langer. We gaan nog steeds over hoge golven en door diepe dalen. Ook aan boord. Het zou zo fijn zijn als we iets rustiger water zouden gaan krijgen.
De Zahree is niet zeevast te krijgen. Er zit zoveel in de boot. Inmiddels hebben we redelijk veel wel verholpen door vanalles vast te zetten, lakens in kastjes te proppen en meer provisorische maatregelen, maar vooral de keuken is een ramp.
Inmiddels is het eigenlijk zondag. Ik heb de laatste wacht in de nacht van 6 tot 9. Ik ging om 8 uur slapen en nog steeds ben ik moe, maar tja wat wil je als je de hele nacht de samba danst in je bed ;-).
Genoeg geklaagd. Ondanks alles is het geweldig om op zee te zijn. We gaan ook nog eens behoorlijk hard en we durven zelfs te geloven dat we misschien wel voor kerst in Paramaribo aan zouden kunnen komen.
De gribfiles, de bestanden die we elke dag binnen kunnen halen voor windkracht, richting, golfhoogte en weervoorspellingen beloven nog steeds minder swell vanaf dinsdag. Ik moet het zien 😉 en minder wind ook. Dat zou betekenen dat we wat meer zeil kunnen voeren en dat is ook fijn!
We zitten al de hele nacht midden in de VEMA Fracture zone. Eigenlijk een berggebied onder water met toppen tot 1000m onder zeeniveau (ipv de 5-6km die het verder overal diep is). Dat verklaart veel…
Ik ben even vergeten de positie te noteren. Maar als je je vinger ergens op de kaart zetten midden tussen Mindelo en Paramaribo zit je waarschijnlijk redelijk in de buurt. En op een graad meer of minder is het niet veel anders ;-).
Dans! De wereld staat ook niet stil 