‘This is not a journey that ends’

“This is not a journey that ends. This is something that defines your life.”

Heerlijk hoor zo’n handboek ‘Your first Atlantic crossing’. Waarschijnlijk somt de man met reden eerst alles op wat je niet wil (whales, piraten, bizar hoge golven in het holst van de nacht) om vervolgens in drie bullets je moed in te praten én: “but when we surfed into Tobago our main concerns were those common to all travelers everywhere: customs, immigration, cold beer and clean sheets to sleep in.” #illkeepthatinmind#2monthstogo

 

Advertenties

Ik geniet elke dag

Ik geniet elke dag. Ik mag zeggen wat ik wil, ik mag doen wat ik leuk vind. Elke dag weer. En ik heb de vrijheid om te denken, me te ontwikkelen, de wereld te ontdekken.

Ik geniet. Ik ben in de afgelopen tien jaar de wereld over gereisd. Ik heb gezien hoe mensen overal ter wereld een andere invulling geven aan hun leven en toch zo hetzelfde zijn. Ik heb in Zuid-Afrika meegemaakt dat gelijkheid een groot goed is. Ik heb geweerschoten naast me gehoord in Zimbabwe, mensen die dood neervielen. Ik ben op plekken geweest waarvan een gemiddeld kind, opgegroeid in de suburbs van Amsterdam het bestaan niet weet. Ik ging naar Mozambique en ontdekte dat socialisme niet alleen maar slecht is. Ik bestelde drank bij de bar in Kaapstad en werd niet geholpen: te wit.

Ruimte

Ruimte – of juist het gebrek eraan. Het grootste verschil dat ik ‘voel’ sinds ik terug ben in Nederland is een totaal gebrek aan personal space. Aan de overkant staat een huis, je gaat de stad uit en je rijdt bijna meteen een stad weer in. De mensen lopen dicht op elkaar, in de rij in de supermarkt staat iemand altijd met een winkelwagentje of -mandje tegen je aan, in plaats van je een klein beetje personal space te gunnen. Als je vraagt aan iemand of je er even langs mag, krijg je meestal een boze blik voordat die persoon dan even een stapje opzij doet. Nederland.

Dutchie-Time!

Brisbane, here I come! Met een beetje gemengd gevoel weer de auto in voor mijn allerlaatste etappe met de auto. Een klein stukje nog maar, ongeveer 360 kilometer en dan moest ik mijn mooi witte bolide inleveren bij de verhuurder. Het was toch mijn home-away-from-home geworden in de weken….

Sharkies!

Sharkies!

Van Sydney naar Brisbane, nog maar een kleine 900 km te gaan en daar had ik nog vijf dagen de tijd voor. Op de maandagmorgen dat uit Sydney wegreed was mijn bestemming Coffs Harbour, ongeveer op tweederde en dat haalde ik makkelijk. Wat een heerlijke wegen en wauw! Zelfs een snelweg die me richting het noorden bracht.

The Road to Recognition

Sydney! Over de weg ernaar toe valt niet veel te melden. Natuurlijk was het weer prachtig en soms zelfs een opluchting om op 2-baanswegen te rijden met mooie wegen en niet al te veel ‘moeilijk’ rijdend verkeer. Met het landschap (het werd platter en platter) werden ook de mensen anders (in Gippsland echt onverstaanbaar, hoe meer richting Sydney, hoe zakelijker) en hoe meer ik richting Sydney kwam hoe meer zin ik had in een paar dagen toeristisch rondhangen in de grote stad.

En dat werd het ook!

Twelve apostles?

Na een heerlijk nachtje in Port Fairy in een superleuke backpackers met heel leuke mensen (moest ik niet werken) weer de auto in. Melbourne zou het nog niet worden, tenminste niet als mijn gemiddelde snelheid net zo ‘snel’ zou zijn als de afgelopen dagen, maar ik had goede hoop redelijk dichtbij te komen. Genoeg tijd dus wel voor tientallen stops en uitzichten. Detours en gekke weggetjes.

Tussen alle honderden, duizenden toeristen ging ik door de bergen, heuvels en dalen van The Great Ocean Road. Dat is wel even anders dan alleen op de weg in the middle of nowhere. Lekker chillen in de auto, af en toe een wandelingetje en een beetje frisse lucht ademen. In het begin neem je nog elke look-out, na een uur bedenk je dat het wat veel is en dat ze misschien toch wel een beetje allemaal op elkaar lijken, dus doe je 1 van 2 en uiteindelijk werd het 3 niet, 1 wel. Je moet toch ergens komen 🙂

Drive ‘til you arrive

Mijn roadtrip begon op de peninsula bij Adelaide. Vanaf de ferry, waar ik mijn auto had achtergelaten was het eerste doel Melbourne, in twee of drie dagen het liefst en zonder al te veel stops. Het eerste deel was wat saai. Gewoon slaapverwekkend. Heuvels die ritmisch omhoog en naar beneden gaan, links kon ik kijken tot de horizon, rechts was af en toe de zee, maar meestal net zo veel landschap met slechts een klein beetje afwisseling. Niet al te inspirerend dus.

Hele stukken viel de radio weer uit en heel soms was het enige wat het dan nog wel deed de SBS radio: een afwisseling van radio in allerlei talen en de meeste onverstaanbaar (van dingen die Russisch tot Fins klonken). Maar beter dan niets! De eerste etappe ging tot Robe, een heeeeel klein plaatje aan een meer met misschien 1000 inwoners, een camping en een backpackers. Die dicht bleek. Help, want ik kon echt niet meer. Dan toch de camping? Geen campingspullen, maar toch maar vragen. Gelukkig hadden ze een budget cabin beschikbaar en kon ik dus daar slapen. Prima oplossing!

The gathering of weird species

Well, that’s been a while. Maar er is ook zoveel te doen, te zien en te beleven. Er is helemaal geen tijd om te bloggen of verhalen te vertellen over de Australiërs  Maar aangezien het nu echt giet van de regen in Cairns en de wind er ook niet om liegt, is het tijd voor een update!

The Leafy Sea Dragon!
Kangaroo Island, daar was ik gebleven he? Dat is alweer bijna drie weken geleden! Dé reden dat ik naar dit bizarre, maar mooie eiland was gekomen, was de gekke Leafy en Weedy Sea Dragons. Gekke beesten die wel ergens verre familie zijn van het zeepaardje, maar er toch ook weer niet echt op lijken. En ik had geluk! Ze waren een vergadering aan het houden precies onder de jetty in Kingscote. Zes of zeven ‘zwommen’ er rond en dat was echt geweldig om te zien. Een uur lang heb ik op 6 meter diepte onder deze steiger gehangen samen met de gids die mee was. Elke keer als ik een foto maakte van eentje, vond hij wel weer een andere. Of een decorated crab, of een ander gek beest. Het was daar echt de verzamelplaats voor gekke, rare dieren!

On the road

De afgelopen dagen waren prachtig. Het is alweer een week geleden dat ik Perth City achter me gelaten heb. Steden zijn leuk, maar niet echt bijzonder meestal, dus ik had er wel weer genoeg van. Vrijdag ben ik naar het zuiden gereden. Down South noemen ze het hier, tja, alles is relatief.

Rottnest Island
Eerst van Perth naar Fremantle, dat is niet zo ver, maar wel een andere wereld. Van groot economisch bolwerk kwam in het kleine gezellige, cosy stadje terecht. Lekker Engels met veel jonge mensen.